Als hele grote dierenvriend vind ik het heerlijk om me te omringen met dieren. Helaas ben ik getrouwd met een man die weliswaar best van dieren houdt, maar ze zelf liever niet wil hebben. Misschien maar goed ook want anders zou het hier vast en zeker een complete dierentuin zijn. We hebben er weliswaar genoeg ruimte voor, maar helaas komt er veel meer bij kijken, vooral geld, want het zorgen voor dieren kan behoorlijk kostbaar zijn. Zeker wanneer ze ziek zijn/worden.
We hebben momenteel 3 katten en 1 hond, allemaal zogenaamde »rescues«. De oudste is Gypsy, onze gevlekte poes. Haar hebben we uit een kattenopvang gehaald nadat de vorige poes tijdens haar sterilisatie op de operatietafel een hartstilstand kreeg en niet meer gered kon worden. We waren zo verdrietig, ze was pas 9 maanden oud. Daarom besloten we meteen op zoek te gaan naar een andere. Gypsy was een maand of 6 oud toen we haar in 2012 uit de opvang haalden. Gelukkig ging bij haar de sterilisatie wel goed. Ze is heel rustig en op zichzelf. Af en toe komt ze bij je liggen en laat ze zich aaien. Die momenten bepaalt ze zelf. Wanneer je haar zelf oppakt springt ze eigenlijk altijd meteen weer op de grond. Ze is sowieso vaak buiten, behalve in de winter, want schijnbaar houdt ze niet van kou :).
Een jaar later kwam er een buurmeisje aan de deur met een jong poesje en de vraag of dat van ons was, want ze wist niet waar het vandaan kwam. Ik heb het poesje bij ons gehouden, uit angst dat ze het anders niet zou overleven. We noemden haar Cheetah. Cheetah is ons prinsesje, althans, dat vindt ze zelf. Ze is heel aanhankelijk en ligt graag bij je, maar alleen zolang het haar uitkomt. Wanneer je haar net even op een verkeerd plekje aait, haalt ze uit. Ze heeft een enorm karakter! Ze weet precies wat ze wel en niet wil en geeft luid en duidelijk commentaar wanneer er iets niet naar haar zin is. Mevrouw denkt dat ze de baas is in huis en valt zelfs af en toe Gypsy aan wanneer die langsloopt. Maar met andere katten buiten is ze een watje. Dan komt ze heel hard terug naar huis gerend, haha.
Dan hebben we nog zwart witte kater Max. Die zat een aantal jaren geleden ineens op ons terras en bleef daar zitten. Na een aantal dagen ben ik hem maar gaan voeren. Bine was hier flink boos om, maar ik kon het arme beest toch niet laten verhongeren? Max mag van Bine ook niet naar binnen, maar hij blijft het proberen :). Het is een lief beest, maar helaas denkt ook hij dat hij de baas is hier en valt Cheetah en Gypsy aan wanneer ze even niet opletten. Ze kunnen elkaar niet uitstaan. Maanden later bleek trouwens dat Max bij de buren achter ons vandaan kwam. Om de één of andere reden had hij besloten dat hij liever bij ons wilde zijn. Achteraf gezien denk ik dat het zo heeft moeten zijn want Max bleek blaasgruis te hebben. Ik merkte dat hij niet kon plassen. Zijn plasbuis zat verstopt en ik ben 2x met hem naar de dierenarts gemoeten om zijn blaas te laten legen. Had ik dat niet gedaan, dan was hij een langzame en pijnlijke dood gestorven. Als hij bij de buren was gebleven was dat zeer waarschijnlijk ook gebeurd. Vandaar dat ik denk dat hij iets heeft aangevoeld en op zoek ging naar iemand die wellicht beter voor hem zou zorgen….? In ieder geval moet hij de rest van zijn leven (duur) dieetvoer hebben, want zonder dat voer krijgt hij weer last. Sindsdien gaat het gelukkig dan ook prima.
Ten slotte ons hondje Ivy. Ik heb altijd honden gehad maar nadat we de laatste, Laika, in 2013 hebben moeten laten inslapen, wilde Bine geen honden meer. Omdat dochter Lexi ziek werd en daar problemen met haar knie aan overhield, besloten we om toch nog een keer een hondje in huis te nemen zodat zij daarmee kon gaan wandelen, want dat moest van de dokter. Natuurlijk kwam het er, zoals altijd, op neer dat ik nu voor Ivy zorg en Lexi zelden of nooit met haar wandelt ;). Al zoekend naar een hondje op internet kwam ik de foto van Ivy tegen ik was meteen verkocht. Ivy leefde op straat in Belgrado, Servië, en was daar door een plaatselijke dierenactiviste, die in haar eentje een stichting runt, naar een dierenarts gebracht omdat ze hoogzwanger was en een bevalling niet zou overleven. Ze is toen meteen gesteriliseerd, maar omdat er nergens opvang voor haar was, was er geen andere mogelijkheid dan haar terug op straat te plaatsen. Dit stond ook in de advertentie op internet gemeld en daarom besloot ik meteen dat wij haar zouden nemen. De mevrouw van de stichting ging de honden die op straat verbleven wel iedere dag voeren en heeft Ivy toen weer opgezocht, papieren voor haar geregeld en haar naar Slovenië gebracht, allemaal gratis! Deze jongedame heet Andrijana en doet fantastisch werk in Belgrado. Haar hele leven staat in het teken van het redden van dieren en dit doet ze met haar eigen geld en donaties. Mocht je haar willen steunen met een eenmalige of maandelijkse bijdrage, neem a.u.b. even contact met mij op. Iedere euro is welkom!
Zo kwam Ivy dus, net voor de kerst van 2017, bij ons. Ze was toen naar schatting een jaar of 2-3 oud en het is een schat van een beestje. Het was wel meteen duidelijk dat het een »straathondje« was want ze wilde het liefst constant buiten zijn. Na een tijdje hebben we haar maar laten gaan en ze loopt nu overdag los. Wel hebben we een gps-zendertje voor haar gekocht zodat we haar nooit kwijt kunnen raken. Over het algemeen blijft ze rondom huis of in het dorp, maar een paar keer per dag maakt ze een langer rondje, vaak met haar twee vriendjes uit het dorp, die ook loslopen. Ivy heeft een enorm jachtinstinct en dat kan wel eens vervelend zijn. Ze jaagt op katten (gelukkig tolereert ze die van ons) en alle andere wilde dieren die hier rondlopen. Ze pikt iedere spoor van wild op tientallen meters afstand feilloos op en dan wappert er een rode vlag voor haar ogen. Ze gaat er dan als een speer vandoor en een paar seconden later komt er een hert het bos uit gerent, met Ivy op de hielen. Gelukkig heeft onze Ivy maar korte pootjes en houdt ze de herten niet bij, anders hadden we vast en zeker zeer regelmatig hertenbiefstuk op het menu staan ;).
No Comment