Ik wil ook graag het verhaal van de bouw van ons huis met jullie delen. Het is een heel proces geweest en heeft alles bij elkaar 3 jaar geduurd. Maar ik ben supertrots op wat we (vooral Bine) voor elkaar hebben gekregen. Omdat het teveel is om in 1x op te schrijven, zal ik dit in meerdere delen doen. Bij deze dus: deel 1.

Toen we nog in Kranj in een huurhuis woonden en we erachter kwamen dat we daar zeer waarschijnlijk in de nabije toekomst uit moesten, zijn we langzaam aan rond gaan neuzen voor een huisje om te kopen. Mam had toen al een droom om een vakantiehuisje in Slovenië te kopen. Zij wilde graag een oud huisje kopen en dat vervolgens helemaal opknappen. Mijn moeder is vast en zeker in een vorig leven bouwvakker geweest ;). Mijn vader had er toen nog een hard hoofd in en daarom vroeg mam mij om samen met haar op internet te zoeken naar huisjes. Zelf is ze totaal anti-computer en weet niet eens hoe ze er eentje aan moet zetten, vandaar dat ze mijn hulp nodig had.

Op een gegeven moment vonden we een oud huisje dat er op de foto’s best behoorlijk uitzag. Het had water en elektra, bijna 1800 meter grond en kostte maar 38.000€. Hoe we het voor elkaar hebben gekregen weet ik niet, maar er werd een afspraak gemaakt voor een bezichtiging en met z’n vieren zijn we er in oktober 2008 naartoe gereden. Dit was de eerste kennismaking met Gradenc :).

Omdat de brug in Žužemberk net op dat moment vernieuwd werd, was de weg afgesloten en moesten we een heel stuk omrijden. We dachten allemaal: »Waar komen we in hemelsnaam terecht?«. Het leek een eindeloos stuk rijden maar uiteindelijk kwamen we dan toch op bestemming. De eigenaar was een wat oudere man die het huis had georven van een oude man waar hij voor gezorgd had. Hij woonden zelf in een appartement in Ljubljana en had geen zin dit huisje op te knappen. Hij kwam er af en toe een weekend en verder stond het leeg en het was duidelijk dat hij ervan af wilde. Aan de buitenkant leek het best bewoonbaar maar eenmaal binnen bleek dat totaal niet het geval. Wat een zooi! Het was een typisch huis van deze omgeving, lang en smal en verdeeld in drie delen. De ingang in het midden, waar een keuken was, en links en rechts een kamer, eentje om te wonen en eentje om te slapen. Men woonde hier vroeger met 12 kinderen!

Het middenstuk was zogezegd de keuken, maar er zat nog een zogenaamde »zwarte keuken« in. Dat wil zeggen dat de hele ruimte bedekt zat onder centimeters roet! Vroeger werd er gekookt (en gestookt) op hout maar zonder schoorsteen. Dit was zo omdat al deze huizen vroeger rieten daken hadden en een schoorsteen gaf natuurlijk een heel groot brandgevaar. De rook bleef dus hangen en dat veroorzaakte lagen en lagen roet tegen plafond en muren.

De linkse kamer was enigzins in orde gemaakt maar dit hele gedeelte bleek van hout te zijn. Het andere (tweederde) gedeelte was gebouwd met stenen en klei en de muren waren zo’n 50-60 centimer dik. Het zou een enorme klus zijn om dit huis te verbouwen.

Mijn ouders besloten dan ook al snel dat het veel te veel was voor hen en zagen af van de aankoop. De omgeving was natuurlijk prachtig en Bine en ik waren nog jong en dat maakte bij mij het idee los om het zelf te kopen. Ik gooide een balletje op en om een lang verhaal kort te maken……Bine en ik besloten om het avontuur aan te gaan en dit huis te kopen en te gaan verbouwen :). Het was betaalbaar (we kochten het uiteindelijk voor 32.000€) en de voordelen van de prachtige omgeving, een mooi stuk grond en ons eigen plekje realiseren, waren het meer dan waard.

In januari 2009 was het huis officieel van ons en we hadden ondertussen al allerlei plannen gemaakt. We begonnen met de aanschaf van een tweedehands caravan die we in de tuin zetten, zodat we er de weekenden konden verblijven en vast het een en ander rondom het huis konden doen om het perceel toonbaar te maken en om voorbereidingen te treffen voor het begin van de verbouwing. We hadden besloten om na het einde van het schooljaar te verhuizen zodat Larsen en Lexi hun schooljaar in Predoslje af konden maken en dan na de vakantie op hun nieuwe school in Žužemberk konden beginnen. Het was enorm spannend voor ons allemaal maar we hadden er vooral ook heel veel zin in!