Een mooie titel, want dankbaar ben ik. Voor heel veel dingen. Ik begin er nu over omdat dit mijn 100ste blogpost is :)! Wie had dat kunnen denken toen ik in mei 2020 begon met mijn blog. Ik had geen idee wat ik kon verwachten en of er sowieso mensen zouden zijn die mijn blog zouden willen lezen. Twee jaar later schrijf ik dus voor de honderdste keer een stukje, ondertussen voor meer dan honderd »volgers« en natuurlijk nog een aantal anderen die niet geabonneerd zijn maar mijn stukjes wel lezen. Ja, daar ben ik dus heel dankbaar voor!

Het is natuurlijk sowieso al een speciaal jaar geweest voor mij omdat ik afgelopen maart 50 ben geworden en dit heel uitgebreid gevierd werd waarbij ik ontzettend ben verwend en verrast door vooral man en kinderen, maar ook mijn ouders en andere familie en vrienden. Ook daarvoor ben ik enorm dankbaar. Voor de lieve mensen om me heen, die me het meest dierbaar zijn en die van me houden zoals ik ben en altijd voor me klaarstaan.

De afgelopen jaren ben ik ook het mooie land waar ik al 19 jaar mag wonen steeds meer gaan waarderen en ben dankbaar dat we zo’n prachtig plekje hebben gevonden waar we iedere dag heel erg van genieten. Ik vond Slovenië altijd al prachtig natuurlijk, maar naarmate we meer reisjes maken naar andere landen zie ik steeds meer hoe ontzettend goed we het hier hebben, hoe mooi en schoon en rustig het hier is. Iets waar we steeds meer waarde aan hechten naarmate we ouder worden. Het blijft leuk om andere landen te ontdekken, stadjes en andere bezienswaardigheden te bezoeken en gewoon samen met Bine te genieten van onze vakanties en weekendjes weg, maar we zijn ons steeds meer bewust van het feit dat we eigenlijk nog nergens hebben gevonden wat we hier hebben. We zijn eigenlijk gewoon ontzettend verwend doordat we wonen waar we wonen :).

Zeker ook het feit dat we zo dicht bij de Adriatische kust wonen maakt het een fantastische combinatie van wonen in rust, ruimte en natuur en wanneer me maar willen, zon, (helderblauwe schone) zee en strand op bijna een steenworp afstand. Wat wil een mens nog meer :). Ik hou ontzettend van allebei!

Het ouder worden vind ik best moeilijk, ook omdat ik de laatste tijd wat gezondheidsproblemen heb. Niks ernstigs gelukkig, maar wel vervelend. Ik geniet ontzettend van mijn leven en hoop, net als ieder ander, dat ik er nog heel lang van mag genieten. Maar wat gaat het snel! Onze zoon Larsen is onlangs met zijn vriendin naar Nederland verhuist. In principe tijdelijk, een paar jaar……hoop ik. Hij werkt vooral van huis uit, zij gaat daar studeren. We gaan ze echt missen want alhoewel ze al een jaar samen in Ljubljana woonden, zagen we ze wel bijna ieder weekend en dat was altijd heel gezellig. Hij is natuurlijk half Nederlands en riep al jaren dat hij daar een keer wilde gaan wonen om de cultuur mee te maken en zijn Nederlands te verbeteren. Hij was 4 jaar toen we naar Slovenië verhuisden en Nederland is toch altijd wel blijven trekken. Nu begint onze dochter natuurlijk ook met het idee te spelen om daar te gaan studeren. Dus met een beetje pech zitten allebei mijn mijn kinderen volgend jaar in Nederland. Hoe raar kan het lopen?

Dat is de keerzijde van emigreren denk ik. Je blijft toch altijd een beetje met één been in je moederland staan. De één iets meer dan de ander, maar ik denk dat iedereen die wel eens in het buitenland heeft gewoond dit herkend. Gelukkig ligt Nederland voor ons maar op een uurtje of 12 rijden en heeft onze zoon (nog) niet voor Amerika, of erger, Australië gekozen ;). Als alles goed is gaan we met de kerst kijken waar ze wonen. We zijn dan alweer 4 jaar niet in Nederland geweest want voor mij is het gelukkig alleen maar mijn kleine teentje dat in Nederland blijft staan en niet mijn hele been ;). Veel liefs allemaal!