Ondanks het grauwe en grijze weer, gaan Bine en ik er toch regelmatig in de weekenden even op uit om ergens een wandeling te maken. Soms zoeken we de zon op aan de Kroatische kust, maar als die daar ook niet schijnt, dan proberen we die hogerop in Slovenië te zoeken. Dat lukt niet altijd maar vaak gelukkig wel.

Twee weken geleden reden we naar de berg Krim, waar je met de auto op de top kunt komen, indien gewenst. Wij parkeerden de auto echter een kilometer of drie voor de top langs de weg en zijn vandaaruit gaan lopen. Helaas was ik flink verkouden en ging het niet erg lekker, maar we zijn er toch gekomen. En gelukkig maar! Precies in dat uur dat wij erheen liepen scheen de zon en werden we boven getrakteerd op een prachtig uitzicht over het wolkendek en de hoge toppen van de Alpen in de verte.

De Krim is 1107 meter hoog en op de top staat, natuurlijk, een berghut waar je kunt eten en drinken. We hadden Ivy mee maar helaas mocht die niet mee naar binnen. Bine heeft thee gehaald (met een scheutje rum) en die hebben we in het halletje op staan drinken omdat het buiten flink koud waaide. Meestal doen ze niet moeilijk over een hond, zeker niet die van ons aangezien het een rustig beestje is van klein formaat. Maar soms willen ze het echt niet en dan houden we ons daar maar netjes aan.

Afgelopen zondag zijn we naar Gospodična gereden, een lager gelegen hut boven Novo mesto, waar we de auto hebben geparkeerd en toen zijn gaan wandelen naar de volgende hut, genaamd Dom na Miklavžu. Een hele mooie route waar het in het voorjaar echt prachtig is, wanneer alles weer groen is. Je kunt hier ook een hele route rondlopen of verder lopen naar boven naar de televisietoren op Trdinov Vrh. Dat ligt op de grens met Kroatië. Daar zijn we jaren geleden al eens heengewandeld met mijn ouders, Lexi en haar nichtje Tamara. Op het bord op de foto staat ‘Pas op, landsgrens’.

Nadat we de kerk achter de hut even hadden bekeken, hebben we in de hut ‘Dom na Miklavžu’, lekker zitten eten. Hier mocht Ivy gelukkig wel zonder problemen mee naar binnen.

Ook tijdens deze wandeling kwam het zonnetje even lekker te voorschijn. Wat wel jammer was, was dat er onderweg een paar keer een aantal crossmotoren langs kwam gescheurd die een enorme herrie maakten. Van mij mogen ze dat verbieden. Het wild in de bossen moet zich toch een ongeluk schrikken! Ook was de zandweg hier en daar behoorlijk modderig vanwege de gesmolten sneeuw, maar we hadden goed schoeisel aan dus dat was geen groot probleem.

Ivy zag er bij terugkomst bij de auto natuurlijk niet uit, maar we hadden een handdoek bij voor haar en we hebben een speciale hondendeken op de achterbank van de auto. Al met al was het een heerlijk middagje.