In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik 16 jaar geleden in Slovenië ging bevallen van onze dochter Lexi. Dit verliep niet zoals verwacht en gehoopt. Ik werd na een spoedkeizersnede op de operatiekamer wakker werd en zag Bine langs me zitten. Hij vertelde me dat mijn baarmoeder verwijderd moest worden, omdat ze het bloeden niet konden stoppen. Ik kon op dat  moment niet overzien wat dat betekende en wilde alleen maar dat alles goed kwam. Dit moment van »wakker« zijn duurde in mijn beleving maar een minuutje. Meer weet ik er niet van.

Ik werd weer onder narcose gebracht en opnieuw opengemaakt om mijn baarmoeder te verwijderen. Bine heeft een formulier moeten ondertekenen om hier toestemming voor te geven. Hij wilde mij per se eerst zien, want hij had al die tijd buiten op de gang zitten wachten en hoorde mij schreeuwen. Er kwam een zuster naar buiten die zei dat alles in orde was. Natuurlijk was hij doodongerust en geloofde er niks van. Pas na een minuut of 20-30 kwam er een arts naar buiten die vertelde wat er aan de hand was. Mijn baarmoeder zou na de keizersnede moeten krimpen, wat niet gebeurde waardoor ik flink bleef bloeden. Ik heb drie keer een spuit gekregen om te proberen het krimpen in gang te zetten, terwijl ze zo’n spuit normaal maar maximaal 2x geven. Een zuster heeft al die tijd mijn baarmoeder gemasseerd. Dat was de pijn die ik voelde toen ik wakker werd in de operatiekamer en ik probeerde dus haar handen weg te duwen. Dat vertelde ze me later. Als ze mijn baarmoeder niet hadden verwijderd was ik zeer waarschijnlijk doodgebloed. Ik had dan ook al ruim 2 liter bloed verloren. Bine heeft flink moeten aandringen maar uiteindelijk stemde de arts ermee in dat hij even naar mij toe mocht.

Een volgende herinnering is, dat ik het gezicht van mijn vader boven me zag en dat ik naar hem probeerde te glimlachen. Bine had die ochtend gebeld dat de baby die dag geboren zou worden en dus waren pap en mam meteen in de auto gesprongen om naar ons te komen. Onderweg heeft Bine hen gebeld om te vertellen dat met de baby alles in orde was, maar met mij niet. Ze vertellen nu nog steeds dat ze precies weten op welk punt van de reis dat was en dat ze steeds als ze er voorbij rijden, elkaar eraan herinneren. Ik werd midden in de nacht pas echt wakker uit de narcose en een lieve zuster vroeg ik of mijn baby al had gezien. Dat was natuurlijk niet het geval. Ik besefte me eigenlijk toen pas dat er inderdaad een baby was :). Ze was zo lief om Lexi te gaan halen, zodat ik mijn kindje even vast kon houden. Daarna ben ik meteen weer in slaap gevallen en werd ’s ochtends om 6 uur wakker. Toen voelde ik me eigenlijk heel goed, vergeleken met alles wat ik had meegemaakt. Ik heb toen meteen Bine gebeld, die nog lag te slapen thuis. Hij begon te huilen toen hij me hoorde, dat was even heftig. Ik realiseerde me toen ook pas hoe dit alles voor hem moest zijn geweest. Hij was zo bang geweest en had het allemaal alleen door moeten maken. Alle spanningen kwamen eruit toen hij op dat moment mijn stem hoorde en wist dat het allemaal goed kwam. Hij is vervolgens meteen opgestaan en zo snel mogelijk naar me toegekomen. Ook pap en mam kwamen die ochtend en iedereen was verbaasd hoe »fit« ik was. Ook de artsen en zusters. Ik stond ’s ochtends al op om naar de toilet te gaan, want op bed in zo’n pot plassen lukte me echt niet :).

Na 6 dagen mocht ik heerlijk naar huis. Het was midden in de zomer, Lexi is op 15 juli geboren, en ik genoot van mijn lieve kleine meisje. Ik herinner me hoe ik met haar op mijn buik lekker in een ligstoel in de tuin lag te dutten. En van de reactie van Larsen op zijn kleine zusje was ook zo mooi. Hij vond haar helemaal geweldig  en was zo lief voor haar.

Pap en mam waren na een dag of drie terug naar huis gegaan, maar zouden na drie weken weer terugkomen voor een weekje vakantie. Ook hadden we bezoek van goede vrienden uit Nederland, die met hun caravan bij ons in de tuin stonden. Dat was fijn, want op die manier hadden we ook meteen wat hulp.

En nu zijn we ineens 16 jaar verder en is dat kleine mensje uitgegroeid tot een flinke dame met een lief en open karakter en een heel eigen willetje ;). Afgelopen woensdag was haar eigenlijke verjaardag, die we hebben gevierd met een lekker etentje thuis met ons gezinnetje en een goede huisvriend. Vandaag is het zondag en vieren we haar »sweet 16« nog een keertje goed met wat vrienden en familie. Nog even en ook Lexi vliegt uit. Het »empty nest« syndroom begint steeds vaker de kop op te steken :(. Ze heeft sinds kort haar eerste vakantiebaantje en dat gaat heel goed. Ze zit vol met plannen en ideeën voor de nabije toekomst en maakt zich langzaam maar zeker steeds een beetje meer los van ons. En zo hoort het natuurlijk ook. Maar voor mij als moeder toch wel slikken. Hoe gaat onze toekomst eruit zien, die van Bine en mij? We willen hier graag oud worden, op dit mooie plekje. Onze kinderen willen de wijde wereld in. Ik hoop maar dat ze altijd hun weg naar huis zullen blijven vinden……