Vandaag wordt ons »kleine« meisje 16! Jee, de tijd is voorbij gevlogen. Maar liefst 16 jaar geleden al, dat ik met een dikke buik in afwachting was. Heel spannend allemaal. Sowieso omdat ik deze keer in Slovenië ging bevallen, want bij Larsen werd het, 5 jaar daarvoor, een onverwachte keizersnede, omdat ik niet meer dan 3cm ontsluiting kreeg. Maar dat was in Nederland.

Alhoewel de zwangerschap eigenlijk vrij goed verliep, werd ik wel doodmoe van de bijna wekelijkse controles. Omdat ik volgens de zusters van de afdeling gynaecologie, van het ziekenhuis in Kranj, een verhoogde bloeddruk had, moest ik bijna iedere week op controle komen en dan ook urine en bloed geven. Zo’n controle duurde alles bij elkaar makkelijk 2 uur, zo niet meer. Wachten, wachten, wachten…… Je moet hier heeeeel veel geduld hebben. Over het algemeen al, maar zeker in de gezondheidszorg. En laat ik dat nou juist niet hebben ;).

Vanwege de verhoogde bloeddruk werd ik op een gegeven moment ook nog doorgestuurd naar een gespecialiseerde kliniek. Daar werd me door de internist verteld dat mijn bloeddruk, vanwege mijn »forse« bovenarmen, moest worden gemeten met een grotere band. Toen zij dat deed bleek ik een prima bloeddruk te hebben. Dus bij de eerstvolgende controle bij gynaecologie vertelde ik dat ze een grotere band moesten gebruiken. Maar die hadden ze niet en dus gebruikte ze de normale band, en dus had ik een hoge bloeddruk, en dus moest ik weer een week later terugkomen……argghhhhhh!

Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik over het algemeen heel tevreden ben/was over de gezondheidszorg hier, al is het qua »luxe« natuurlijk een stuk prettiger in Nederland. Maar je wordt hier wel veel sneller doorgestuurd dan in Nederland. Men neemt liever het zekere dan het onzekere en alhoewel het natuurlijk vervelend kan zijn om allerlei onderzoeken te moeten ondergaan bij verschillende specialisten, je weet wel meteen waar je aan toe bent. In Nederland heeft men vaak een afwachtende houding. »Kijk het nog maar even aan en als het niet over gaat komt u maar terug«. Dat gebeurt hier niet. Helaas is het wel zo, dat er in de afgelopen jaren steeds langere wachttijden zijn ontstaan, wat in mijn beginjaren hier helemaal niet zo was. En ook heb ik de afgelopen jaren helaas een paar minder goed ervaringen gehad. Ik zal hier in een later blog verder op ingaan.

Om verder te gaan met mijn verhaal…..natuurlijk wist de gynaecoloog van mijn eerdere keizersnede en ik had gevraagd of het niet mogelijk was om ook deze keer met een (geplande) keizersnede te bevallen. Ik had er namelijk geen goed gevoel bij. Maar nee, dat was nergens voor nodig. Ik zou gewoon op de natuurlijke manier kunnen bevallen. Helaas liep het anders. Tegen 10 uur in de avond begonnen de weeën en reden Bine en ik naar het ziekenhuis. Larsen zou bij de buurtjes blijven, want mijn ouders waren in Nederland, ze zouden aanrijden wanneer Bine zou bellen dat ik aan het bevallen was, en Bine’s familie woonde niet in de buurt. Die nacht verbleef ik in het ziekenhuis en werd Bine naar huis gestuurd. Ik heb geen minuut geslapen omdat ik iedere 5 minuten een wee voelde en steeds maar moest plassen. Ik heb tientallen keren op en neer naar de wc gelopen, die op de hal was. Tegen 5 uur ’s ochtends legde ze me aan de monitor en vertelde me dat ik geen weeën had! Ik dacht dat ik flauw zou vallen…..hoe kwamen ze daar nou bij?? Om 8 uur werd ik nogmaals aan de monitor gelegd en had ik 3 cm ontsluiting. Bine was ondertussen gelukkig ook gearriveerd.

Ik werd naar de bevallingskamer gebracht en heb daar tot 2 uur ’s middags gelegen met flinke pijn en amper verdere ontsluiting. Om 2 uur was het 5cm volgens de arts. Toen kwam er een andere arts, omdat ze wisselden van dienst, en die arts zei dat ik 4cm ontsluiting had. Het ging dus terug i.p.v. vooruit! Ik kon wel janken, wat ik waarschijnlijk ook gedaan heb. De nieuwe arts besloot dat het tijd was voor een keizersnede, omdat het duidelijk niet ging lukken op de natuurlijke manier. Ineens ging alles heel snel. Bine moest vertrekken, ik werd weggereden en werd binnen no-time onder zeil gebracht. Ik was even compleet in paniek. Bij de geboorte van Larsen kreeg ik een ruggenprik en mocht Bine bij de keizersnede aanwezig zijn. Dat ging toen allemaal heel relaxed. Nu was het allemaal heel paniekerig en dat maakte me bang. Daar bleek alle reden toe te zijn.

Het volgende dat ik me herinner is dat ik wakker werd en een stekende pijn in mijn buik voelde. Ik had mijn ogen dicht en probeerde met mijn handen mijn buik te beschermen. Mijn handen werden weggeduwd. Ineens hoorde ik Bine. Ik deed mijn ogen open en keek opzij. Ik lag nog in de operatiekamer en Bine zat langs me met een groene schort aan. Ik weet niet meer wat hij zei maar ik vroeg alleen maar: »ga ik dood«? Bine ontkende meteen en zei dat met de baby alles goed was en dat ook met mij alles goed zou komen, maar dat ze wel mijn baarmoeder moesten verwijderen om mij te redden. Ik weet niet of ik het dacht of hardop zei, maar het maakte me op dat moment totaal niks uit, als ik maar bleef leven en alles goed zou komen met mij en mijn meisje.