Afgelopen zaterdag was het Sinterklaas. Ook in Slovenië, al wordt dat hier op 6 december gevierd! Hier heet de goede man Miklavž en wordt hij begeleid door een engel en een paar duivels. Hier dus gelukkig geen vermoeiende discussies over zwarte pieten ;). Ik had hier trouwens liever ook zwarte pieten gezien want die zijn leuk en aardig en strooien snoep. De duivels zijn doodeng en Lexi was dan ook altijd vreselijk bang voor ze. Een ander verschil is dat Sinterklaas hier vaak een wit met goud gewaad aanheeft in plaats van een rode mantel.
De duivels zijn natuurlijk verklede personen (lees mannen) en waren door het pak dat ze aanhadden onherkenbaar. Sommige maakten daar ook wel even gebruik van. Het gebeurde een keer dat ze bij ons binnen waren en dat er eentje me even stiekem bij de billen pakte! Tja, wat doe je dan? Larsen was door het dolle, Lexi was bang en ik moest het spelletje meespelen natuurlijk en dus maar blijven lachen. Ik ben er trouwens nooit achter gekomen wie die persoon is geweest.
Onze kinderen zijn al lang niet meer in de Sinterklaas leeftijd, helaas, want ik vond het altijd superleuk om die spannende en afwachtende gezichtjes te zien wanneer pakjesavond dichterbij kwam. Ik was ook altijd al maanden van te voren aan het bedenken wat ik zou kopen en aan het zoeken op internet. Omdat we het vaak niet breed hadden zocht ik vooral op Bolha.com, dat is de Sloveense Marktplaats. Zeker toen de kinderen nog jong waren zagen ze het toch niet of iets gebruikt was of niet :). Ik lette er wel op dat het nog netjes was natuurlijk. Op die manier konden we ze toch altijd verrassen met een flinke jute zak vol kadootjes.
In Slovenië gaat het er wat anders aan toe. Daar krijgen de kinderen vaak alleen wat fruit en snoep en soms een klein kadootje. Ik weet nog goed dat ons buurmeisje een keer bij ons was op pakjesavond. Zij en Larsen waren heel goed bevriend. In het dorp waar we toen woonden kwam Sinterklaas met de duivels rond en wanneer je buiten iets neerzette voor de kinderen, kwamen ze dat naar binnen brengen. Het buurmeisje was dus gewend aan een paar mandarijntjes en wat chocolade en toen Sinterklaas binnenkwam met een grote jute zak die propvol zat werden haar ogen groot. Onze kinderen begonnen enthousiast uit te pakken en het buurmeisje werd steeds stiller. Ineens begon ze te huilen en rende naar huis. Dat was zo zielig. Ze snapte er natuurlijk niks van waarom Larsen en Lexi zoveel kregen en zij niet. Gelukkig hebben we het haar later uit kunnen leggen. Diezelfde situatie heb ik vroeger als kind ook gehad. Wij woonden langs een turks gezin en die deden niet aan Sinterklaas. Ik was dik bevriend met hun oudste dochter, die even oud was als ik, en we waren dus veel samen. Ook zij kwam op een leeftijd dat ze besefte dat mijn broertje en ik werden overladen met kado’s van die lieve Sinterklaas terwijl zij niks kreeg. Mijn moeder heeft haar toen maar verteld hoe de vork in de steel zat en ze heeft dat “geheim” toen nog een tijdje voor mij verborgen moeten houden.
Tegenwoordig krijgen onze kids een paar cadeaus met Kerst. Ik ben een echt familiemens en hou graag vast aan die tradities waar we gezellig samen zijn met onze kinderen en anderen familie en vrienden. Ook al heb ik geprobeerd dit door te geven, ik geloof niet dat onze kids er zoveel waarde aan hechten dan ik :(. Maar ja, zo gaan die dingen. Iedereen gaat langzaam aan zijn of haar eigen weg en over niet al te lange tijd zullen Bine en ik steeds vaker met z’n tweetjes zijn. Ik hoop echt dat onze kinderen in ieder geval hun eigen tradities zullen vormen en ook zullen genieten van het samenzijn met geliefden, en hopelijk ook op zijn tijd nog met hun “ouwelui” ;).
No Comment