Daar stonden we dan, om half vijf in de middag, zeker zo’n 3 kwartier lopen bij elkaar vandaan en met nog een hele lange afdaling te gaan. Er leek geen andere oplossing dan dat Bine terug omhoog zou lopen om mij op te halen. Terwijl we dat samen aan de telefoon aan het bespreken waren kwamen er 4 jongeren langsgelopen die ik direct aanhield. Ik vertelde hen de situatie en vroeg of ze konden helpen. Het bleken Polen te zijn en ze waren heel vriendelijk en behulpzaam. Ze waren op weg naar beneden, maar gingen een andere route, namelijk naar Krma. Bine hoorde mijn gesprek met hen door de telefoon en kwam met een ander idee. De route naar Krma was korter dan naar Pokljuka, dus stelde hij voor dat ik met die Polen mee zou lopen en hij dan ook die richting uit zou komen, totdat we elkaar zouden treffen. Eenmaal beneden zouden we vrienden uit Bohinj vragen om ons daar op te komen halen en naar onze auto te brengen die dus in Pokljuka stond. Ik vond alles best, zolang ik maar zo snel mogelijk naar beneden kwam en die nacht in mijn eigen bed kon slapen! De vriendelijke Polen liepen met me mee en hielpen me hier en daar met een hogere afstap. Na een goed half uur lopen ontmoetten we Bine op het pad en ik viel hem huilend in de armen. Na de Polen uitgebreid te hebben bedankt liepen ze verder en gingen ook Bine en ik langzaam verder aan de afdaling. Het pad bestond alleen maar uit losse kiezels en keien waardoor ik nog extra voorzichtig liep, bang om uit te glijden. Af en toe was er een wat minder steil stuk en ging het lopen even wat vlotter, maar helaas waren die stukken maar kort. Na een uur of twee kwamen we bij de boomgrens en werd het weer wat groener. Dat voelde meteen beter, want ik was de kale rotsen even helemaal beu! Maar helaas betekende dit niet dat het pad ook beter werd. Wel zagen we een prachtige gems die heel rustig bleef staan kijken en grazen, totdat we op een meter of vijf afstand kwamen. Toen pas liep hij of zij langzaam weg. Zo mooi!

De omgeving werd ook steeds mooier en daar kon ik gelukkig nog wel van genieten. De vermoeidheid begon wel langzaam aan toe te slaan, maar we moesten door. Ik wilde dan ook niet rusten of even stoppen om iets te eten. We hadden na het ontbijt alleen twee proteïnerepen gehad, maar ik had gewoon geen honger op dat moment en wilde doorlopen om zo snel mogelijk beneden te komen. Op een gegeven moment passeerde we een kleine herdershut en achteraf hadden we allebei het idee gehad om de herder te vragen of we daar mochten overnachten, maar allebei hebben we dit niet uitgesproken. Bine zag de hoogte aangegeven op de hut en wist dat we nog een hele afdaling te gaan hadden maar durfde dit niet tegen mij te zeggen. Dus liepen we verder.

Ik belde onze vrienden die gelukkig meteen bereid waren ons op te komen halen. Met het idee dat we al een heel eind waren zei ik dat we rond 22:00 uur wel beneden zouden zijn, maar dat ik een uur later nog eens zou bellen wanneer we wellicht wat beter wisten waar we zaten en hoelang we nog moesten. We kwamen door een bossig gebied waar een hoop koeien losliepen en ook een grote stier. Het beest stond op een heuveltje en hield ons heel goed in de gaten. Geen lekker gevoel! Voorzichtig en zo rustig en stil mogelijk, maar toch snel, liepen we hem voorbij. Gelukkig bleef hij staan. Wel moest Bine een paar koeien wegjagen die midden op het pad stonden. Van dichtbij zijn het toch verdomd grote beesten. Maar we kwamen er zonder kleerscheuren langs en liepen verder. Tegen 21:00 uur begon het donker te worden en het werd wel duidelijk dat we nooit om 22:00 uur beneden zouden zijn. Ik belde dus weer naar onze vrienden en zei dat het zeker 23:00 uur zou worden. Ondertussen begon ik een beetje bang en in paniek te raken, want in het donker van een berg aflopen leek me echt eng en gevaarlijk. Bovendien liepen we nu op een pad tussen bomen en struiken door en weer met niks als losse keien. Soms ging het even wat vlakker, maar meestal liep het pad aardig steil naar beneden. Gelukkig had Bine wel een zaklampje meegenomen dat nu dus heel goed van pas kwam. Bine liep voorop en scheen de zaklamp naar achteren zodat ik zag waar ik liep.

Onze nieuwe schoenen hadden tot nu toe heel goed dienst gedaan, maar ik kreeg nu toch behoorlijk wat last van mijn grote tenen. Die gingen steeds meer pijn doen. Af en toe stonden we even stil zodat Bine naar voren kon schijnen om te kijken waar we naartoe gingen. Achter iedere bocht hoopten we dat we de weg zouden zien, maar nee. Er kwam gewoon echt geen einde aan het pad. Mijn handpalmen en polsen gingen zeer doen van het steunen op de stokken en mijn spieren waren zo moe. Voetje voor voetje sjokten we verder. Even dachten we de weg te zien, maar dit was helaas maar weer een paar honderd meter waarna we weer op eenzelfde kiezelpad uitkwamen. Het werd 22:00 uur, en 23:00 uur…..nog altijd geen einde in zicht. Wanneer we even stilstonden om de weg te checken, stond ik te wankelen op mijn benen. Ik moest blijven lopen, want anders was ik bang dat ik om zou vallen en ze me met een brancard op zouden kunnen komen halen. Rond half twaalf kwamen we eindelijk aan het einde van het kiezelpad en in een bos. Dat gaf even een boost omdat ik dacht dat we er nu toch echt wel bijna moesten zijn. Na een minuut of tien kwam er een groep mensen met zaklampen omhoog gelopen. Die maakten voor de lol een nachtwandeling! Ik vroeg ze hoelang het nog was naar de parkeerplaats en ze zeiden dat ze ongeveer 25 minuten omhoog aan het lopen waren. Met hernieuwde moed en schijnbaar niet meer helder nadenkend belde ik onze vrienden dat we er over een minuut of 20 zouden zijn, want ja, wij liepen naar beneden en dat gaat toch sneller. Helaas liepen wij nog altijd 3 keer langzamer naar beneden dan die groep omhoog. Uiteindelijk kwamen we dus om 1:00 uur aan bij de parkeerplaats waar onze vriend F. ons tegemoet kwam gelopen. Huilend vloog ik hem om zijn hals, zo blij om hem te zien en te weten dat we eindelijk beneden waren! Vriendin J. had heel lief warme thee, een broodje en koekjes meegenomen die heerlijk smaakten. Die arme lieverds hadden twee uur in het donker in de auto zitten wachten! We zijn ze ontzettend dankbaar!! Met moeite kon ik in hun hoge Jeep klimmen en uitgeput maar dolblij dat we er waren reden we de 45 minuten naar onze auto in Pokljuka. F. en J. boden ons nog aan om bij hen te overnachten, maar ik wilde echt alleen nog maar naar huis, dus om kwart voor twee reden we uiteindelijk richting huis. We waren 18!! uur op de been geweest en allebei total los. Beiden konden we amper onze ogen openhouden en met heel veel moeite, 10 minuten stoppen op een parkeerplaats om even onze ogen dicht te doen, een verkeerde afslag nemend en om te moeten draaien, kwamen we uiteindelijk met ons allerlaatste druppeltje energie om 4:00 uur thuis waar we snel onder de douche sprongen en in bed doken. Ik ben supertrots dat het me is gelukt maar wat een tocht! Zonder de pijn in mijn knie zou het natuurlijk heel anders zijn gelopen en zouden we op een redelijk normaal tijdstip beneden zijn gekomen, maar ja. Na een paar dagen was de spierpijn over en ook de pijn in mijn knie verdween weer. Ik heb nog wel steeds blauwe teennagels, maar dat is niet erg, haha.

We gaan vast nog wel andere bergwandelingen maken, maar wel kortere routes! Mocht er iemand plannen hebben om de Triglav te gaan beklimmen, wees voorbereid en denk er zeker niet te licht over! Maar wanneer je geen hoogtevrees hebt en in goede conditie bent, doen! Het is uiteindelijk toch een geweldige ervaring geweest 😊.