Na een gebroken nacht stonden we dan toch om 7 uur klaar voor vertrek naar de top en het was een prachtige ochtend. We besloten de grote rugzak in de hut te laten en alleen de kleine rugzak mee te nemen, die Bine dan zou dragen zodat ik helemaal “onbelast” zou zijn. Aan het begin van het pad stond op een bordje aangegeven dat het 1.5 uur was naar de top. We wisten wel dat ik daar langer over zou doen dus daar hielden we al rekening mee.

Mijn knie deed op dat moment geen pijn en ik had een beetje hoop dat dat zo zou blijven. IJdele hoop natuurlijk ☹. Na een half uurtje klimmen was de pijn terug en kon ik daardoor mijn knie eigenlijk niet buigen. Het pad ging flink steil omhoog en ik moest letterlijk op handen en voeten omhoog, zonder pinnen of kabels. Ik vond het doodeng. Bine stelde al voor om terug te gaan, maar ik was al zo ver gekomen. Ik wilde absoluut naar de top, want ik wist dat ik dit niet nog een tweede keer zou gaan doen. We gingen dus door. Maar omdat ik mijn knie niet kon buigen moest ik steeds met mijn linkse been een stap omhoog zetten, mijn rechterbeen erbij zetten, en dan weer de volgende stap met links omhoog. Dit ging dus superlangzaam. Halverwege die eerste klim dacht ik alleen maar: “ik durf hier echt niet meer terug naar beneden”.

Maar ik hield mijn mond. Uiteindelijk kwamen we bij de eerste top, “Mali Triglav” (Kleine Triglav) genaamd. Van daaruit waren er gelukkig wel kabels en pinnen om aan vast te houden en aan op te trekken. Dat lukte me aardig. Bine bleef steeds achter me en gaf aanwijzingen waar ik mijn voeten kon zetten. Gelukkig was hij heel geduldig en een enorme steun! Maar hij maakte zich ook grote zorgen natuurlijk over hoe ik boven en vooral ook weer naar beneden zou komen. We moesten regelmatig ook even wachten op klimmers die terugkwamen of sneller naar boven klommen dan wij, en die we dan voor lieten gaan. Qua conditie ging het me prima af, dus ik ben er zeker van dat zonder die pijn in mijn knie, het allemaal heel anders was gelopen. Wel moet ik eerlijk toegeven dat dit stuk veel pittiger (steiler) en langer was dan ik had verwacht.

Het laatste stuk ga je bijna verticaal tegen de rotswand omhoog. Het kostte ons uiteindelijk drie en een half uur om de top te bereiken, maar ik was ape-trots dat ik het had gehaald! En wat een uitzicht!! We namen een kwartiertje de tijd om even te genieten, bij te komen en wat foto’s en filmpjes te maken.

En toen moesten we terug…. Ook dit ging natuurlijk erg langzaam. Nu steeds met mijn rechtse been een stap omlaag en opletten dat ik mijn voet zo neerzette dat de linkse voet erlangs kon staan. Bine ging eerst en gaf weer aanwijzingen en hielp waar nodig. Dat ging beter dan verwacht. Maar ik durfde dus echt niet hetzelfde stuk terug te gaan als waar we gekomen waren. Bine stelde daarom voor om niet naar Planika terug te gaan maar naar Krederica, een andere hut aan de andere kant van de berg. Die route was weliswaar steiler maar korter en had wel overal pinnen en kabels. Wanneer we bij Krederica aankwamen zou ik daar gaan rusten en zou Bine de rugzak op gaan halen in Planika, wat hem ongeveer een uur heen en een uur terug zou kosten. Zo gezegd, zo gedaan. We begonnen aan de afdaling naar Krederica en oh mijn hemel, wat was die steil! Weer moest ik steeds eerst mijn rechterbeen omlaag zetten zodat ik die knie niet hoefde te buigen, en dan mijn linkse voet erbij. Tergend langzaam gingen we naar beneden en tegen twee uur arriveerden we bij de hut.

Omdat we wisten dat we nog heel wat uurtjes te gaan hadden en ik absoluut niet nog een nacht in een hut wilde slapen, besloten we dat, terwijl Bine de rugzak op ging halen, ik vast langzaam aan af zou gaan dalen. Ik moest gewoon de bordjes voor Vodnikov dom volgen, waar we op de heenweg ook langs waren gekomen. We zouden elkaar dan vanzelf weer tegenkomen. Zo gezegd, zo gedaan. Voetje voor voetje, met een gestrekt “houten” been, over allemaal losse grind en keien liep ik het pad af en kwam onderweg 2 keer een bordje voor Vodnikov dom tegen, die ik netjes volgde. Het pad werd echter steeds steiler en moeilijker. Maar ik zette door. Totdat ik ineens weer bij een steile afdaling kwam met pinnen en kabels. Ik keek om me heen of ik Bine al ergens zag, maar helaas. Dus tanden op elkaar, goed vasthouden en omlaag klimmen maar. Het was misschien maar 20 meter, maar behoorlijk eng zonder Bine erbij die me kon helpen. Ik kwam zonder kleerscheuren aan het einde van de pinnen, maar zag toen echt geen pad meer verder, alleen een flinke steile afgrond zonder pinnen. Ik snapte er niks van en ging twijfelen of ik ergens een pad had gemist, maar dat kon ik me toch echt niet voorstellen. Vlak voor de afdaling met de pinnen stond immers nog een bordje met 1 uur naar Vodnikov dom. Ik belde Bine om te vragen of hij al in de buurt was. Ik bleef maar omhoog kijken of ik hem ergens zag, maar niet dus. Hij vroeg me waar ik was. Tja….als ik dat eens zou weten. Hoe leg je dat in hemelsnaam uit? “Zie je die en die rots als je naar links kijkt?” vroeg Bine. Jezus schat, ik zie alleen maar rotsen! Ik stond op een paar vierkante meter en kon geen kant op. We konden elkaar niet vinden en ondertussen was het al een uur of vier. Langzaam aan sloeg de paniek toe. Ik zag mezelf al met mijn benen om een hulpverlener geklemd onder een helikopter hangen!

De tranen kwamen en ik moest enorm mijn best doen om niet compleet in paniek te raken. Ik besloot dat ik terug omhoog moest klimmen zodat ik in ieder geval bij het bordje terugkwam in de hoop dat Bine me daar wel zou kunnen zien, want dat was een stukje hoger. Met mijn al manke, en nu ook knikkende knieën, begon ik terug omhoog te klimmen. Het was doodeng! Mijn hart klopte in mijn keel. Maar het lukte me.

En toen ik net boven kwam belde Bine weer. “Ik zie je” riep hij. Wat een opluchting! “Ik sta hier, beneden, op het gras, rechts van je.” Bleek dat Bine al zeker 200 meter lager was en een ander pad had genomen dan ik. Uiteindelijk bleek dat we allebei het juiste pad genomen hadden en we eigenlijk uiteindelijk op hetzelfde pad terecht hadden moeten komen, maar geen van beide hadden we verwacht dat het pad dat ik nam, nog zo moeilijk was. Anders had Bine me daar nooit alleen laten gaan. We dachten dat het een “normaal” grindpad was, zoiets als het pad waar we over naar boven waren gekomen. Niet dus. Wat nu? Ik stond daarboven en de enige oplossing leek dat Bine terug omhoog zou lopen naar mij om vervolgens alsnog samen af te dalen. We hadden al heel wat tijd verloren en zouden nog zeker anderhalf uur verliezen hiermee. Zouden we het nog wel halen?? De afloop van ons avontuur lees je in het derde, en laatste deel 😊.