Al sinds jaar en dag roep ik dat ik een keer de Triglav wil beklimmen, de hoogste berg van Slovenië (2864m). Want zoals ze hier zeggen, pas als je op de top van de Triglav hebt gestaan, mag je jezelf een echte Sloveen noemen.

Maar helaas was ik nooit fit genoeg om die behoorlijk zware klim te maken. Maar toen besloot ik afgelopen jaar om af te gaan vallen en mijn conditie te verbeteren, omdat ik niet zo zwaar op de trouwfoto’s van onze zoon wilde staan, die zich afgelopen jaar in mei had verloofd. En met die stok achter de deur lukte deze zoveelste afvalpoging wel! In een jaar tijd viel ik ruim 25 kilo af en heb ik bijna iedere dag een flinke wandeling gemaakt waardoor mijn conditie ook flink vooruit is gegaan. Ik behaalde mijn doel en voelde me fantastisch in mijn nieuwe kleding op de bruiloft, afgelopen 14 juni.

Enige maanden geleden kwam daardoor ook het onderwerp Triglav vaker ter sprake want ik voelde dat het voor mij “nu of nooit” was. Bine wilde al jaren gaan, maar ik wilde per se mee dus ging jaar na jaar voorbij. Bine is al 3 keer eerder op de Triglav geweest, de eerste keer was hij nog geen 6 jaar oud. Daarna is hij als tiener en als jongeman nog 2 keer geweest, maar dat was dus ook al zeker 35 jaar geleden. Dus gingen we plannen maken. Afgelopen week kwam alles bij elkaar. We wilden in ieder geval doordeweeks gaan om de drukte te vermijden. Bine kreeg onverwachts een paar dagen vrij en het weer in de Alpen zag er precies in die paar dagen perfect uit. Niet te warm, niet te koud, droog en helder. We besloten ervoor te gaan en kochten een paar dagen voor vertrek nog nieuwe, goede bergschoenen en een grote rugzak van 70 liter, want we zouden er 3 dagen over gaan doen en dus 2 keer overnachten in een berghut. Ondanks dat ik in vrij goede conditie ben, was ik toch bang dat het heel zwaar zou zijn en dat ik last van spieren en rug zou krijgen. Ik wilde daarom in 2 dagen omhoog gaan en de derde dag naar beneden. De dag voor vertrek, afgelopen dinsdag, leek het erop dat het op de vrijdag toch slechter weer ging worden in de middag. Bine stelde daarom voor om het in 2 dagen te gaan proberen. Op de woensdag omhoog tot aan Planika, een berghut, net onder de top, op 2400m. Daar overnachten, en dan de volgende ochtend omhoog naar de top en dan de afdaling, terug naar Pokljuka, van waaruit we zouden vertrekken. Oké, dus dat was het plan. Ik was mentaal voorbereid op een zware inspanning voor mij maar wilde dit echt heel graag dus we gingen ervoor. We boekten de overnachting in Planika, in een 6-persoonskamer, want een 2-persoons was helaas niet meer vrij. Daarna boekten we ook een overnachting in Zgornje Gorje, van dinsdag op woensdag. Dat ligt op een minuut of 20 rijden vanaf ons startpunt, zodat we niet ‘s ochtends om 5 uur op zouden moeten staan om vanuit onze woonplaat naar Pokljuka te rijden, wat zo’n 2 uur zou duren. We wilden toch eigenlijk wel om een uur of 8 aanlopen. Zo gezegd, zo gedaan. Met een volle rugzak van 70 liter voor Bine, en een kleine rugzak voor mij, nieuwe schoenen en stokken, wat te eten en 2 liter water, gingen we op weg.

Uiteindelijk werd het bijna 9 uur dat we op de woensdagochtend vertrokken, maar dat gaf niet. Het ging wonderbaarlijk lekker en ik had nergens last van. Ook de rugzak was geen probleem en het omhoog lopen, wat normaal gesproken altijd heel moeilijk voor mij was, ging helemaal prima. Weliswaar heel rustig aan, steeds een aantal meters omhoog, dan even 30 seconden uitpuffen en weer verder. Om ongeveer 13:15 uur kwamen we aan bij de berghut “Vodnikov dom”, waar we een klein uurtje hebben gezeten om te rusten en wat te eten.

Toen ging de tocht verder naar Planika, ons overnachtingsadres. Onderweg was het echt genieten van alle prachtige uitzichten en bloemen. We zagen zelfs een paar berggeiten die gewoon langsliepen. Zo leuk!

Hier en daar moesten we al wat klimmen, ook met behulp van staalkabels en beugels en pinnen. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees! Het ging allemaal erg goed. De schoenen waren ook super. Ondanks dat ze nieuw waren hadden we er allebei geen last van.

Ik had met van alles rekening gehouden, van spier- en rugpijn, tot erge vermoeidheid en hartkloppingen, maar niet met kniepijn….. Nu moet je weten dat ik voor mijn gewichtsverlies een aantal jaar flink last heb gehad van mijn knieën en deze bleken na onderzoek en foto’s dan ook flink versleten. Maar toen ik eenmaal af ging vallen en iedere dag lopen, verdwenen die problemen en had ik er al bijna een jaar geen last meer van. Helaas was deze tocht schijnbaar toch teveel en mijn rechterknie besloot dat hij er genoeg van had ☹. Overbelast natuurlijk. Gelukkig had ik ibuprofen bij, dus die heb ik genomen en langzaam aan konden we verder lopen naar Planika. Daar aangekomen was ik in eerste instantie bijna euforisch. Ik had het gehaald!

Maar vrij snel daarna moest ik toch wel even slikken. Nu wil ik mezelf zeker geen luxe paardje noemen, maar ik hou toch wel van een beetje comfort 😉. Met alle voorbereidingen en zorgen over mijn lichamelijke conditie, had ik er niet echt goed over nagedacht hoe het zou zijn om in zo’n hut te overnachten. Zoals gezegd was er alleen nog plek in een 6-persoonskamer, wat betekende dat Bine en ik in een stapelbed moesten slapen, samen met 4 onbekende mannen op de kamer. Er waren 4 toiletten buiten, ijzeren potten boven een groot gat, die enorm stonken natuurlijk, en geen stromend water. En ik moet er ‘s nachts altijd wel een keer of 2, 3 uit om te plassen.

Ik baalde als een stekker en zag het even helemaal niet meer zitten. Het huilen stond me nader dan het lachen. Maar ja, ik had geen keus, dus na wat macaroni met goulash te hebben gegeten, lag ik om 8 uur in bed te rillen van de kou. De spanning kwam er natuurlijk uit, maar nadat Bine een derde deken over me heen had gelegd viel ik uiteindelijk toch even in slaap. Helaas niet voor lang, want ik moest al plassen. Het was pikkedonker en ik moest de kamer uit, de hut uit naar buiten, een trap af en naar de toiletten lopen, met een zaklampje. Uiteindelijk moest ik er daarna nog 2 keer uit en heb dus amper geslapen. De laatste keer was om half vier, waarna ik vrij snel weer in slaap viel, maar Bine me toen om 6 uur alweer wakker maakte. Ik was echt gebroken! Toch maar opgestaan en mezelf met een vochtig doekje een beetje geprobeerd op te frissen. We hadden ontbijt in de hut, 2 sneetjes brood met een gebakken eitje en wat jam, en om 7 uur waren we klaar voor de klim naar de top.

Binnenkort het vervolgverhaal in deel 2 😊.