De nachten in Gradenc, het kleine dorpje waar we wonen, zijn heerlijk stil. Zoals op heel veel plekken in Slovenië, schat ik. Wanneer je uit Nederland komt, en dan zeker uit de stad, heb je er waarschijnlijk niet eens erg in dat het er ’s nachts nooit stil is, omdat je er helemaal aan gewend bent om (stads)geluiden te horen. Pas wanneer je ervaart hoe een echte »stille nacht« is, besef je hoe verschillend dat is.

Vorig jaar waren er Nederlandse toeristen op vakantie,  in één van de vakantiehuizen die ik beheer. Ze kwamen uit de stad en vertelden me aan het eind van de vakantie dat ze in geen jaren zo goed hadden geslapen, omdat het in de stad altijd herrie was. Ik vind het ook heerlijk, die stilte. Een aantal jaren geleden gingen we een paar dagen naar Belgrado, om een vriend van Bine te bezoeken. We vonden een goedkope kamer om te overnachten, maar hadden er niet over nagedacht dat deze aan een drukke, tweebaans weg lag. Ik wist niet wat me overkwam toen ik eenmaal in bed lag! Het geluid van de voorbij zoevende auto’s was enorm storend en met een kussen op mijn oren gedrukt ben ik uiteindelijk, met moeite, in slaap gevallen.

Nu zijn de nachten hier ook niet altijd alleen maar stil. Maar de geluiden die je wel hoort zijn natuurgeluiden, wilde dieren vooral, maar ook de wind die door de bomen waait bijvoorbeeld. In de zomer zijn er meestal meer geluiden dan in de winter, logisch, want dan zijn de dieren ook actiever. Bijvoorbeeld het geluid van krekels. Ik vind het heerlijk ontspannend om in slaap te vallen met het getjirp van krekels op de achtergrond. Aan de kust, zeker in Kroatië, maken de krekels een enorme herrie en dan wordt het wel irritant. Daar hebben ze namelijk een andere, grotere soort krekel. Het rare is, dat die krekels herrie maken vanaf het moment dat het licht wordt, in de ochtend tot aan het donker ’s avonds. ’s Nachts zijn ze juist stil. Wisten jullie trouwens dat het geluid van krekels komt doordat ze hun vleugeltjes tegen elkaar wrijven? Heb ik ook pas hier geleerd :). Onze »gewone« krekeltjes maken in ieder geval een »normaal« geluid waar ik lekker op slaap.

Een ander geluid dat we hier ’s nachts (’s avonds) horen, is het »blaffen« van reeën. Ook dat was nieuw voor mij, het feit dat reeën blaffen. In de bronstijd, zo rond september, maken de reebokken echter een heel ander geluid. Toen Bine en ik hier nog niet zo lang woonden en we op een avond naar bed gingen, hoorden we door het open raam op de slaapkamer een voor ons onbekend geluid. Omdat we natuurlijk hadden gehoord dat er hier beren zaten, dachten we allebei dat er een beer door de tuin liep. Het geluid klonk namelijk als een diepe brom en hield een tijdje aan. We schrokken ons een ongeluk! De volgende dag vertelden we dit tegen een buurman en die wist meteen dat het een bronstig hert was, dat we hadden gehoord :). Luister zelf maar eens:

Ook ergens in het begin (want toen was alles nog nieuw voor ons 😉 ), dachten we ’s avonds, toen we lekker buiten zaten te genieten van de prachtige sterrenhemel, dat er ergens een alarm afging. Om de zoveel seconden hoorden we een soort »tuut«, telkens precies in hetzelfde ritme. We hadden geen idee waar het vandaan kwam. Na navraag in het dorp bleek dit de roep van een uiltje te zijn!. Dat doopten we toen maar meteen om tot »tuut tuut vogeltje« :). Nu nog zeggen we tegen elkaar, wanneer we het weer horen: »daar is het tuut tuut vogeltje weer«……. Het klinkt ongeveer zoals in het filmpje hieronder:

Ook vossen maken geluid. Ze maken zelfs heel veel verschillende geluiden. Maar één bepaald geluid is heel apart en opvallend en ook weer een geluid, waarvan we in het begin geen idee hadden van wat het was. Het klonk als een dier in nood en ik vond het daarom heel naar om te horen. Ik dacht echt dat er ergens een dier werd gedood! Toen we hoorden dat dit geluid door vossen werd gemaakt, kon ik bijna niet geloven. Maar het is echt zo, luister maar:

Genoeg »actie« hier dus ’s nachts, maar nog altijd overheerst de stilte en dat bevalt ons prima!