Toen we in 2003 naar Slovenië verhuisden, huurden we eerst een huis in het dorp Predoslje, bij Kranj. We hebben daar 6 jaar gewoond. Toen we vernamen dat de eigenaar erover nadacht om op »onze« plek een nieuw huis voor zichzelf te bouwen, gingen we op zoek naar een voor ons betaalbaar koophuis.
Mijn ouders waren op dat moment op zoek naar een vakantiehuisje en al zoekend voor hen vond ik op internet een oud huis in Gradenc. De prijs was slechts 38.000,00 € en het had bijna 2000m2 grond. Samen met mijn ouders zijn we toen gaan kijken. En hoewel mijn ouders besloten dat het teveel werk voor hen was om het te renoveren, zag ik veel potentie, vond ik de locatie geweldig (ik kreeg meteen een Heidi en Peter gevoel), en stelde daarom voor om het voor onszelf te kopen. Na wat wikken en wegen besloten we om dit onderdaad te doen. Dit was eind 2008. In juni 2009, toen de zomervakantie begon, zijn we definitief naar Gradenc verhuisd.
Het huis was verre van »leefbaar« dus de eerste drie maanden verbleven we in 2 caravans in de tuin, denkend dat we het in deze tijd zover op konden knappen dat het bewoonbaar zou zijn. Al snel werd echter duidelijk dat we het huis vóór de winter niet klaar konden krijgen en dat zagen de dorpelingen ook. Ze stelden voor om de eigenaar van een oud, leegstaand huisje in het dorp te vragen of we dat voor een tijdje konden huren. Hij had het huis geërfd en woonde zelf ergens anders. Gelukkig liet hij ons het huis gratis gebruiken. Hoewel het echt oud en in slechte staat was, was het wel bewoonbaar. Het had 2 grote kamers, een keuken en een functionerende badkamer met douche en toilet. We moesten het op hout verwarmen. Destijds was het een geweldige oplossing voor ons. Het was slechts 100 meter van ons huis verwijderd, zodat we er elke vrije minuut aan konden werken. Bine bouwde bijna alles zelf, zonder enige voorkennis! Uiteindelijk hebben we er bijna drie jaar over gedaan om het huis af te maken en erin te trekken. Maar het was het waard. We zijn superblij met hoe het geworden is en genieten er nog elke dag van.
Gradenc is een heel klein dorp, zoals ik al schreef in mijn introductieblog. Het heeft maar ongeveer 20 bewoonde huizen en waarschijnlijk evenveel leegstaande huizen. Het dorp is omgeven door velden, heuvels en bossen. We wonen aan de rand van het dorp, dus we hebben geen huizen meer na het onze, wat ons een prachtig vrij uitzicht vanuit onze woonkamer oplevert. Twee jaar geleden hebben we een grote houten veranda gebouwd zodat we nog meer van het buitenleven kunnen genieten, ook als het regent.
Als de schemering ’s avonds begint, zien we vaak herten grazen in de velden bij het bos. Soms zien we vossen, zelfs in onze keuken! Ja, echt waar. Een paar jaar geleden kwam er ineens een vos de keuken binnenlopen ….. Ik kon mijn ogen niet geloven. Helaas zag ze er niet erg gezond uit en ze was waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Er zitten hier veel wilde dieren, zelfs beren en wolven. Het is zo’n voorrecht om in zo’n mooie en rustige omgeving te mogen wonen. Zowel Bine als ik zijn er helemaal weg van.
Een ander ding dat ik erg leuk vind aan het Sloveense platteland, is hoe zelfvoorzienend de mensen zijn. Ze hebben allemaal een kleine boerderij waar ze hun eigen groenten verbouwen, een paar koeien hebben, misschien een of twee varkens en kippen.
Deze regio staat bekend om een bijzondere zelfgemaakte wijn genaamd »Cviček«. Hij wordt gemaakt van een mix van rode en witte druiven en heeft een laag alcoholpercentage. Alle dorpelingen (behalve wij) hebben hun eigen wijngaard en maken dus hun eigen »Cviček«. Als het tijd is om de druiven te plukken komen vrienden en familie om te helpen en nadat de klus is geklaard is het feest, natuurlijk met veel Cviček en lekker eten. Jammer dat ik geen alcohol drink;).
No Comment