Gisteravond hebben we weer voor 3 maanden afscheid moeten nemen van mijn ouders, die vanochtend vroeg terug zijn gereden naar Nederland om daar de winter door te brengen.
Emigreren is vaak een geweldig avontuur, leuk en spannend en voor velen een droom die uitkomt. Maar hoe blij je ook bent met de keuze die je gemaakt hebt, er zit vaak ook een andere kant aan want je laat altijd wel mensen achter van je houd en die van jou houden. Mensen die je ontzettend gaat missen en die jou gaan missen. De »achterblijvers« hebben die keuze niet gemaakt, en alhoewel ze je waarschijnlijk je geluk gunnen en je steunen, is het voor hen ook vaak heel moeilijk. Zeker wanneer mensen ouder worden en je je realiseert dat ziekte en overlijden steeds dichterbij komen. Afgelopen week overleed de vader van een goede vriend. Hij woont hier, zijn ouders in Nederland. Dan word je weer even met je neus op de feiten gedrukt en krijg ik het toch wel even heel benauwd.
Nu hebben wij het tegenwoordig een stuk makkelijker dan vroeger, met alle technologie, waardoor we elkaar kunnen horen en zien zovaak we maar willen. Het is toch niet hetzelfde als wanneer daadwerkelijk bij elkaar bent en elkaar kunt aanraken. Helaas is dan ook gebleken dat, ondanks die moderne technologie, de meeste vriendschappen daar niet tegen bestand waren. Gelukkig is dat met familie anders. Het wonen in Slovenië is absoluut de juiste keuze voor ons en toen we 17 jaar geleden vertrokken waren we nog relatief jong. Alhoewel ik natuurlijk wist dat ik mijn ouders en grootouders veel minder ging zien, was dat op dat moment ondergeschikt aan mijn wens om hier te wonen. In het begin gingen we dan ook nog twee keer per jaar naar Nederland om iedereen te zien maar sinds mijn grootouders helaas allemaal zijn overleden, is die drang veel minder geworden.
Dat komt ook omdat ik het geluk heb dat mijn ouders 8 jaar geleden, toen ze eenmaal beiden gepensioneerd waren, besloten om in ons dorp een huisje voor zichzelf te bouwen en hier 6 maanden van het jaar te komen wonen. Ik zie ze dus heel veel sinds die tijd. Daarvoor kwamen ze vier kier per jaar voor een weekje. Gelukkig is Slovenië ook de wereld niet uit en ben je er, als het moet, in een dag rijden. We genieten heel erg in de periodes dat ze hier zijn en doen veel dingen samen.
Mijn man heeft geen ouders meer en de rest van de familie woont niet in de buurt. We vinden het dus heel fijn om mijn ouders dicht in de buurt te hebben. Maar hoe ouder we worden, hoe meer ik erover nadenk dat het een keer afgelopen zal zijn. Dat er heel moeilijke periodes kunnen gaan komen en beslissingen gemaakt zullen worden. Mijn ouders zijn allebei de zeventig gepasseerd maar gelukkig nog heel vitaal en gezond en ze rijden altijd in een dag hierheen of van hier naar Nederland. Maar wanneer ze dat, door wat voor reden dan ook, niet meer kunnen, dan zullen ze ervoor kiezen om weer fulltime in Nederland te gaan wonen. Dat weet ik en dat heb ik te accepteren want ik ben tenslotte degene geweest die heeft besloten om weg te gaan. Maar het zal me heel zwaar vallen. Zeker wanneer een van hen misschien ziek wordt. Dan wil je er toch zoveel mogelijk zijn en dat gaat dan niet.
Toen we destijds voorgoed naar hier vertrokken was het afscheid weliswaar moeilijk, maar de vreugde en blijdschap van de verhuizing nam dat verdriet voor een heel groot gedeelte weg. We gingen een nieuw leven tegemoet en waren hartstikke enthousiast. Nu is dat anders. Afscheid nemen blijft altijd moeilijk. Voorlopig is het, gelukkig, maar weer tijdelijk en ik hoop van harte dat een afscheid voor altijd nog heel ver in de toekomst ligt.
Je hebt het mooi geschreven Arlette.
Alles heeft ny eenmaal zijn voor- en nadelen.
Zolang het voordeel groter is dan het nadeel heb je de juiste keuze gemaakt.
Precies zo is het Jaap. Dank je wel :).
Gelukkig zijn jou ouders beide nog heel vitaal. 2 jaar geleden heb ik ze nog ontmoet in Huub gezellige huisje in Nederland. Lieve gastvrije mensen. Mijn ouders zijn bijna van dezelfde leeftijd maar helaas is mijn vader lange niet meer vitaal te noemen. We hebben hem gelukkig nog bij ons ondanks dat we hem vorig jaar bijna kwijt waren en nu helaas veel zorg nodig heeft. Langzaam verander je dan van dochter in mantelzorger wat ik met alle liefde doe. Ik hoop dat je vader en moeder nog vele jaren in hun huisje in Slovenië kunnen genieten.
Fijn dat je je vader op deze manier bij kunt staan, ook al zal het niet altijd makkelijk zijn. Ik wens jullie nog vele mooie momenten samen! Sterkte <3.
Je ouders zijn nog vitaal – geniet nog heel erg lang van elkaar!
Gaan we doen! Wens jullie hetzelfde :).
Mooi geschreven verhaal Arlette. Een geruststellende gedachte voor je heb ik wel. Indien nodig komen ze hier op het park zeker geen hulp te kort.
Dank je wel Marti! Daar ben ik van overtuigd en dat helpt wel een beetje ja ;).