Onze kinderen zijn de basisschoolleeftijd al voorbij. Larsen is 21 en zit in het tweede jaar van de universiteit en Lexi van 15 heeft bijna het eerste jaar van het gymnasium erop zitten. Het schoolsysteem verschilt wel wat van het Nederlandse systeem en wat mij betreft is het hier beter. Sowieso vind ik het prettiger dat mijn kinderen hier zijn opgegroeid, zowel voor henzelf als voor ons als ouders. 

Het begint er al mee dat moeders na de geboorte van hun kind 12 maanden zwangerschapsverlof hebben. Naar mijn mening niet meer dan normaal. Toen ik van Larsen beviel woonden we nog in Nederland en, gelukkig, had ik op dat moment geen werk. Geen haar op mijn hoofd die eraan gedacht zou hebben om hem met 3 maanden naar een oppas te brengen om te gaan werken! 

In Slovenië is er opvang voor baby’s vanaf 1 jaar oud, dus vanaf het moment dat de moeder weer gaat werken. De opvang voor kinderen van 1 tot 3 jaar oud noemt men »Jaslice«. Vanaf 3 jaar gaan ze naar de »Vrtec«. Dit is een soort crèche waar de kinderen vanaf ’s ochtends half zes tot ’s middags 4 uur opgevangen kunnen worden. Dit komt omdat het hier normaal is dat beide ouders fulltime werken en vaak ook in 2 ploegen. De kinderen krijgen op de opvang eten en drinken. ’s Ochtends rond 9 uur een soort van ontbijtje, rond 13 uur een warme maaltijd en in de middag nog een hapje in de vorm van fruit of een broodje. Er is ook altijd thee voorhanden om te drinken. Ouders betalen hier een kleine vergoeding voor want de rest is gesubsidieerd. Voor ouders die het financieel moeilijk hebben is het mogelijk om deze maaltijden compleet gesubsidieerd te krijgen.

Met 6 jaar gaan de kinderen vervolgens  naar de basisschool waar ze blijven tot aan hun 15de jaar. Dit zijn 9 klassen. In de eerste klas wordt er nog spelenderwijs geleerd, zoals bij ons in groep 1 en 2, de vroegere kleuterschool. Lezen en schrijven begint in de tweede klas. Al vanaf het begin krijgen de kinderen huiswerk mee. Eerst maar af en toe, in de vorm van een tekenwerkje of zo, maar al gauw wordt dat bijna dagelijks. Tot de vijfde of zesde klas hebben ze één leraar of lerares en een eigen, vast, klaslokaal. Daarna komen er ieder jaar vakken bij en krijgen ze voor verschillende vakken ook verschillende leerkrachten en klaslokalen, dus zoals bij ons op het voorgezet onderwijs maar dan in hetzelfde gebouw. Ik vond dit erg prettig omdat ik de ervaring, van het met je 12de jaar naar een andere, veel grotere school gaan, behoorlijk heftig vond. Wat weet je nou helemaal wanneer je 12 jaar oud bent? Vooral ook om op die leeftijd al een richting te moeten kiezen van wat je later wilt gaan doen…… Wanneer de kinderen hier naar »de grote school« gaan en ze dus een keuze moeten maken, zijn ze 15 jaar en dat scheelt toch wel enorm. 

Wat ik ontzettend fijn vind is dat de kinderen hier veel meer schoolreisjes c.q. uitjes maken. Ze gaan veel meer naar buiten dan de kinderen in Nederland. Er worden meerdere keren per jaar sportdagen, culturele dagen of bijvoorbeeld technische dagen georganiseerd. In de winter is er bijvoorbeeld altijd een sportdag waarbij kinderen kunnen kiezen of ze bijvoorbeeld gaan skiën of sleeën. Ook gaan ze regelmatig een museum of kasteel bezoeken maar ook maken ze regelmatig wandelingen in de omgeving. Daarnaast gaan ze 1x per 2 jaar voor een week op schoolreisje. En daar beginnen ze al vroeg mee. Lexi was nog geen 7 jaar oud toen ze voor het eerst 4 dagen op schoolreisje ging. Dat was toch wel even slikken voor mij hoor! Het doel is dan ook voornamelijk het stimuleren van de zelfstandigheid van de kinderen. In Slovenië zijn er overal speciale »jeugdherbergen« voor schoolkinderen die op schoolreis gaan. Zo’n herberg heeft verschillende slaapkamers met stapelbedden en een eigen keuken en eetzaal. Buiten is er altijd wel een speeltuin en voetbalveld of zo. Zo’n week bestaat dan o.a. uit allerlei uitjes in de omgeving, sport en spel, opdrachten maken en leerzame projectjes. De leerkrachten die meegaan zetten iedere avond foto’s op de website van de school zodat de ouders hun kinderen kunnen zien. Er wordt in zo’n week niet gebeld door de ouders of kinderen, behalve natuurlijk wanneer er iets aan de hand is. 

Andere typische dingen op school hier: kinderen zijn verplicht sloffen te dragen die ze iedere dag van huis meebrengen. Bij binnenkomst moeten ze hun schoenen uitdoen en in de garderobe laten. Ze hebben ook allemaal een grote schooltas (rugzak) met alle boeken en schriften die ze die dag nodig hebben want die moeten iedere dag mee naar huis vanwege het huiswerk. Die tassen zijn trouwens wel een groot minpunt want die zijn vaak ontzettend zwaar. Echt niet normaal dat die kinderen daarmee moeten sjouwen en natuurlijk harstikke slecht voor hun rug.

De scholen beginnen hier ook heel vroeg, vaak al om half acht. Larsen en Lexi moesten altijd om half zes opstaan. Wel waren ze dan meestal al om half twee, twee uur thuis. De basisschool is in Žužemberk, 6 kilometer van ons vandaan. ’s Ochtends rijden er daarom busjes rond die alle kinderen uit de omliggende dorpjes ophalen en naar school brengen en ’s middags weer terug. De »grotere« dorpen hebben een dependance waar ze tot de vijfde klas heen kunnen. Daarna gaan ze ook met een busje naar de school in Žužemberk. 

Op het einde van groep negen (de laatste klas) vieren de kinderen de afsluiting van hun basisschooltijd met een »Valeta«, een soort mini-bal waar ze allemaal in mooie outfits en in paartjes een aantal dansen laten zien waar ze maanden op geoefend hebben.  Een mooi feest voor alle kinderen en ouders/grootouders :)!