Vorige week hebben jullie al kunnen lezen over ons eerste jaar samen. Dat was in 1995 en de tijden waren nog heel anders dan nu natuurlijk. Mobiele telefoons waren er nog niet en we hadden ook geen internet. Gelukkig kreeg ik veel post van familie en vrienden uit Nederland en dat was altijd weer een klein feestje. Ik schreef toen ook al graag en stuurde dus ook heel wat brieven naar Nederland. Allemaal netjes handgeschreven ;). Met mijn ouders had ik afgesproken om iedere vrijdagavond op een bepaald tijdstip op het postkantoor te zijn bij de openbare telefoon. Ik had het nummer ervan opgevraagd en aan hen doorgegeven zodat zij mij op dat tijdstip in die telefooncel konden bellen. Het bellen naar het buitenland was toen nog heel duur dus vandaar dat we het op deze manier deden. Dan waren de kosten voor hen :). Het was heerlijk om ze in ieder geval die ene keer per week even te kunnen spreken en hun stemmen te horen. Wat hebben we het nu dan toch een stuk makkelijker! Je kunt elkaar ten alle tijden zien en horen. Nu nog iets uitvinden waarbij je elkaar ook even kunt knuffelen ;).
Het rijden op de vrachtwagen beviel me eigenlijk heel goed. Er was altijd wel iets te zien en we hebben ook best veel meegemaakt in dat jaar. We sliepen ’s nachts op grote parkeerplaatsen waar we ook konden douchen. Meestal waren er een paar hokjes langs elkaar gemaakt, zonder deuren, speciaal voor vrachtwagenchauffeurs. Dat waren allemaal mannen dus wanneer ik ging douchen nam ik het laatste hokje en ging Bine ervoor staan zodat er niemand langs kwam gelopen. Wanneer ik er dan uit kwam en anderen me zagen werden er natuurlijk wel altijd (grappige) opmerkingen gemaakt. Gelukkig hebben we nooit echt problemen gehad. Het was een behoorlijk avontuur. Zoals ik al schreef was het slapen wel een probleem. Er was veel te weinig plek en het was altijd te koud of te warm. Ook moet ik er bijna altijd ’s nachts wel een keer uit om te plassen. Ook niet handig. Ik moest dan half over Bine heen klimmen en ergens verstopt tussen de vrachtwagens gaan zitten. Ik herinner me een keer dat we ’s nachts wakker werden en er druppels condens op onze hoofden vielen. Alles was nat. Toen hebben we bij wijze van uitzondering de volgende nacht een kamer ergens genomen. Wat een luxe was dat! Gelukkig werd het probleem verholpen zodat we er daarna geen last meer van hadden.
Wat ik zelf ook wel leuk vond is dat we ons hondje Dusty hadden, die altijd met ons meeging. Dusty hadden we van een kennis gekregen en ik had Bine ervan overtuigd dat ik een hondje wilde zodat ik me niet zo alleen zou voelen wanneer hij weg was op de vrachtwagen. Zoals jullie in deel 1 hebben kunnen lezen kwam er niks terecht van thuisblijven want ik wilde en ging met Bine mee. Dus toen zat er niks anders op dan ook Dusty mee te nemen. Degene die goed hebben opgelet hebben haar al op de »slaapfoto« in deel 1 kunnen ontdekken :).
Ook hebben we 1x een verstekeling aan boord gehad. Gelukkig kwam Bine er op tijd achter. We waren in de avond aangekomen bij een grensovergang en er stond een hele lange rij langzaam rijdende vrachtwagens. Bine stelde voor dat ik achter het stuur kroop zodat hij vast het papierwerk kon gaan regelen. Anders hadden we uit de rij gemoeten en zouden we nog veel langer vaststaan aan de grens.
Ik reed dus steeds stukjes vooruit in de file. Ik had tot twee keer toe een jonge jongen met een rugzak voorbij zien lopen die overal naar binnen keek maar er verder geen aandacht aan besteed. ’s Nachts hoorden we wat gerommel, maar dachten beide dat het iets buiten was. Voordat we ’s ochtends vertrokken ging Bine nog even naar het toilet en zag ineens dat het zeil van de vrachtwagen aan de achterkant een stukje open was. Hij had het helemaal dicht gedaan en dus vertrouwde hij het niet. Hij maakte het zeil open en zag ineens twee voeten onder een pallet uitsteken. Die knul met die rugzak lag achter in de wagen! Hij was natuurlijk op zoek geweest naar een wagen om in te kruipen en had mij, denkende dat ik als chauffeuse alleen was, als makkelijke prooi uitgezocht. Gelukkig dat Bine het zeil open zag staan want als we over de grens waren gegaan en gecontroleerd zouden worden hadden we een flink probleem gehad! Al met al was ons eerste jaar een heel avontuur en nu vooral een mooie herinnering.
No Comment