Toen ik in maart 1995 naar Slovenië verhuisde om bij Bine te zijn, hadden we precies 1 week samen doorgebracht. Ondanks deze zeer korte periode wisten we allebei dat we samen wilden zijn en daarom was de beslissing dat ik naar Slovenië zou verhuizen, snel gemaakt. Bine was vrachtwagenchauffeur en had een vaste baan, ik werkte tijdelijk op kantoor voor een uitzendbureau. Beiden hadden we niks, geen spaargeld, geen bezit. Ik woonde op dat moment weer thuis, Bine huurde een kamer bij een oudere dame in huis. De baas waar hij toendertijd voor werkte bood ons zijn kelderkamer aan om tijdelijk te wonen totdat we iets anders zouden vinden. Er stond en bed en een kast en er was een badkamertje. Mijn moeder naaide nog vlug wat gordijntjes voor de ramen en een maand nadat ik Bine had leren kende, keerde ik terug naar Slovenië met de bedoeling er voorgoed te gaan wonen en er samen een leven op te bouwen.
Het was even raar om elkaar weer te zien na die maand die ik zonder hem in Nederland was geweest. Heel onwennig. Gelukkig duurde dat niet lang. Eigenlijk zou ik werk gaan zoeken maar eenmaal daar wilde ik echt geen hele weken alleen achterblijven in het huis van zijn baas terwijl Bine met de vrachtwagen onderweg was. Ik kende er verder nog niemand, sprak de taal niet, had geen vervoer en voelde me eenzaam en ellendig. Ik drong erop aan dat ik met hem mee wilde en niet alleen »thuis« wilde blijven. Dat was even moeilijk maar gelukkig kreeg ik mijn zin :). Het jaar dat volgde was een rollercoaster, zoals dat zo mooi heet in het engels. We hebben hele leuke en hele moeilijke momenten gehad. Toch ben ik dankbaar dat we die tijd samen hebben gehad. We werden natuurlijk in het diepe gegooid omdat we elkaar pas net kenden en ineens 24 uur per dag samen waren. Ik genoot van het rijden en het gevoel van vrijheid dat dat toen nog met zich meebracht. We leerden elkaar in korte tijd heel goed kennen en dat was niet altijd rozengeur en manenschijn natuurlijk. Bovendien was de kabine van de vrachtwagen maar heel klein en erin slapen was een ramp. Iedere avond moesten we kussens omgooien en dan sliep Bine nog met zijn benen over het stuur. Gelukkig waren we nog jong en flexibel maar als ik nu de foto’s zie en eraan terugdenk…..jeetje.
Na een tijdje vonden een woning die we konden huren. Het was de bovenverdieping van een leegstaand huis, ergens buiten een dorp. Er waren 2 kamers en een toilet. Geen keuken, geen badkamer. Een vriend van ons, die timmerman was, maakte wat keukenkastjes en een aanrecht. We voelden ons de koning te rijk :). Tot het winter werd……want er was ook geen verwarming, alleen een houtkacheltje. En omdat we de hele week van huis waren en alleen in het weekend thuiskwamen, werd het huis door de weeks dus niet verwarmd. Het was er zo vreselijk koud wanneer we vrijdagsavonds thuiskwamen! We hadden ook geen bed en sliepen op matrassen op de grond met verschillende lagen kleding aan. We kochten nog een electrisch kacheltje voor langs ons »bed« maar ook dat hielp niet veel. We kregen het huis niet opgewarmd in een weekend tijd en op de zondagavond moesten we vaak alweer vertrekken.
Maar de omgeving was prachtig en ik stond er die winter voor het eerst van mijn leven op ski’s. Die had Bine van zijn moeder geleend om mij een beetje te leren skiën. Het waren nog hele oude, met »gewone« leren schoenen die je erin vast haakte. Maar wat hadden we een lol! En zoveel sneeuw had ik natuurlijk ook nog nooit meegemaakt in Nederland. Zoveel herinneringen……de volgende keer meer.
Jeetje, wat een avonturen! Dan ben je echt wel heel erg verliefd geweest 🙂
Jazeker, en nog steeds ;).