Laatst ging ik voor het eerst in misschien wel meer dan 25 jaar, ook nog alleen, een stukje met de trein. Best spannend en even wennen, hoor.

Ik heb 1 keer eerder in Slovenië in een trein gezeten. Dit deden we toen voor Larsen, die nog klein was en nog nooit met de trein had gereisd. We maakten een kort ritje vanuit Podhom, waar Bine’s ouderlijk huis staat. In mijn jeugd in Nederland ging ik ook zelden met de trein. Wel regelmatig met de bus, tijdens mijn studieperiode. Omdat Larsen en Manca weer even in het land zijn en graag mobiel willen zijn, leen ik ze dan altijd mijn auto. Ze slapen vaak bij Manca’s ouders en dus zit ik in die periode zonder auto. Meestal geen probleem want zo vaak hoef ik niet weg in mijn eentje. Maar omdat Bine en ik naar Ljubljana moesten en hij in Grosuplje werkt, wat dicht bij Ljubljana ligt, was het niet handig dat hij na het werk eerst naar huis zou komen rijden om mij op te halen en daarna weer terug te rijden. Dus stelde ik voor om naar Žužemberk te wandelen, daar de bus te pakken naar Ivančna Gorica om daar vervolgens op de trein naar Grosuplje te stappen en de paar honderd meter naar Bine’s werk te lopen.

Ja, zo gaat dat hier wanneer je een beetje “in the middle of nowhere” woont 😊. In ons dorpje rijdt 2 keer per dag een bus, ‘s ochtends vroeg rond 6 uur, om de schooljeugd naar Novo mesto (de dichtstbijzijnde stad hier) te rijden en in de middag, rond half vier, om die jeugd weer terug te brengen. Daar heb ik dus niet veel aan. Vanuit Žužemberk, een wat grotere plaats, rijden er wel wat meer bussen van en naar Ljubljana en Novo mesto. Maar dan moet je dus wel in Žužemberk zien te komen, wat vanuit ons 5 kilometer is. Fietsen werkt hier niet. Naar Žužemberk toe fietsen lukt nog wel, dat is alleen maar naar beneden. Maar dan moet je ook weer terug en dat is dan wel even een ander verhaal. Ik ben nu eenmaal geen Primož Roglič of Tadej Pogačar 😉. Dus dan maar lopen, dat is te doen.

De busrit van ongeveer 20 kilometer naar Ivančna Gorica kostte 5,50€, enkele reis dus. Het treinkaartje van daar naar Grosuplje, een ritje van 15 minuten, kon ik online kopen en kostte 2,40€. Ik had 10 minuten tijd tussen aankomt met de bus en vertrek met de trein en aangezien het een stationnetje van niks is, was dit geen enkel probleem. De trein stond er al, maar alle deuren waren dicht. Hmmm, vreemd. Ik liep erheen en zag de conducteur vooraan staan en gebaarde naar de deur en haalde mijn schouders omhoog. Hij gebaarde terug dat ik op de knop op de deur moest drukken. Tja, wist ik veel. Indertijd in Nederland stonden de deuren altijd open. Ik duwde dus op de knop, en inderdaad, de deur ging netjes open, weliswaar begeleid door een serie irritante piepjes.

De trein was zo te zien vrij nieuw en zat comfortabel. Er waren zelfs stopcontacten, want ja, mensen moeten natuurlijk hun telefoons en laptops op kunnen laden.

Er was bijna niemand en ik had de coupe voor mezelf. Lekker relaxed. Ondank de hitte die dag, was de temperatuur in de trein aangenaam. Er werd ook netjes omgeroepen welke stations volgde dus ik hoefde niet bang te zijn dat ik te laat of te vroeg uit zou stappen. Een prima ervaring dus, maar je moet er wel even wat tijd voor uitrekken.

Een week of twee later reed ik ‘s ochtends met Larsen en Manca naar Ljubljana waar zowel zij als ik een afspraak hadden. Alleen zouden zij pas ‘s avonds terugrijden en ik wilde na mijn afspraak om half twee graag naar huis. Dus nam ik wederom de trein naar Bine’s werk, nu dus vanuit Ljubljana. De prijs hiervoor was 2,80€. Larsen en Manca zetten me af op het treinstation in Ljubljana waar ik een kaartje kocht.

Ook nu stond de trein al klaar, maar dit was een ouder model. Wel weer met een knop om de deur te openen trouwens. Ook die dag was het behoorlijk warm, maar deze keer ook in de trein. Poeh, hier zat dus of geen airco in, of die was kapot. Ik moest nog 10 minuten wachten voordat de trein vertrok en kreeg het steeds benauwder. Ook al omdat de trein steeds voller werd met een hoop schooljeugd. Er stonden weliswaar een paar ramen open maar dat hielp niks. Ook tijdens het rijden niet echt, want tijdens de korte rit van ongeveer 25 minuten, stopte de trein tussen door 3 keer en kreeg daardoor niet echt vaart om een lekker windje binnen te laten.

Deze ervaring was helaas een stuk minder. Ik ben dan ook toch best blij dat ik maar zelden gebruik hoef te maken van het openbaar vervoer omdat we normaal gesproken ieder onze eigen auto hebben. Beetje luxe moet kunnen, toch ;)?