Mijn verhaal over maček (kater) Maks begint in het vroege voorjaar van 2018. Ineens loopt er een zwart-witte kater op ons terras. Ik ken de kater niet en weet dus niet waar hij hoort. Ook de volgende dag is hij er en de derde dag ook. Ik begin me zorgen te maken want hij zal toch moeten eten. Omdat we zelf al twee poezen hebben weet ik dat Bine niet blij zal zijn als er een derde bij komt, maar aangezien ik een enorme dierenvriend ben kan ik niet aanzien dat het arme beest al dagen op ons terras bivakkeert zonder eten. Dus geef ik hem wat brokjes……

De kater is een beetje schuw maar laat zich wel aaien. Het blijkt een rustige, lieve, ietwat »slome« kat en hij gaat niet meer weg. Bine wil echter absoluut niet dat hij naar binnen komt dus blijft Maks, zoals we hem dopen, buiten op het terras. Hij gaat ook echt nergens anders naartoe. Loopt af en toe een rondje, maar blijft verder steeds bij ons huis. Hij krijgt graag aandacht en is dan ook blij als ik naar buiten kom en hem even aai. Maar omdat het buiten koud is zitten we allemaal voornamelijk binnen en arme Maks zit heel zielig de hele dag voor de schuifpui naar binnen te kijken.

Nu is het vervelende dat Maks denkt dat hij daarbuiten de baas is en hij onze twee poezen Gypsy en Cheetah steeds aanvalt als hij ze buiten ziet. Die twee durven dus bijna niet meer naar buiten. Ik moet steeds kijken waar Maks zit en onze andere poezen dan aan de andere kant naar buiten laten zodat Maks ze niet ziet. Voor Gypsy en Cheetah natuurlijk niet leuk.

Een aantal maanden later zitten we op het terras en komt de achterbuurman even aangewipt. We komen toevallig op het verhaal van Maks en wat blijkt? De kater was van hen. Hij herkent Maks meteen. Gelukkig hadden ze hem wel laten castreren. Nu is het zo dat Maks last bleek te hebben van blaasgruis. In het voorjaar merkte ik dat hij niet kon plassen. Hij ging steeds overal zitten, maar er kwam niks. Ik ben toen tot 2 keer toe met hem naar de dierenarts gemoeten om zijn blaas te legen. Hij kreeg speciaal voer dat de vorming van blaasgruis voorkomt en dat hielp inderdaad want hij heeft er geen last meer van gehad. Het voer kost echter 17,50€ per zak (voor ongeveer een maand) en ik weet zeker dat de buurman dat niet zou willen kopen. De vraag is of hij er sowieso mee naar de dierenarts zou zijn geweest. Goeie kans dat wanneer Maks bij hen was gebleven, hij een heel pijnlijke dood was gestorven. Want wanneer hij zelf zijn blaas niet kan legen en er wordt niks aan gedaan, dan knapt die blaas op een gegeven moment. Misschien heeft hij dat wel aangevoeld en is daarom bij mij terecht gekomen :).

Later hebben we een kattenluikje in het stookhok gemaakt en daar staat het eten van Maks en slaapt hij in de winter in een doos met een dekentje erin. Dat bevalt hem prima want het is er altijd lekker warm.

Helaas blijft het probleem dat hij absoluut geen andere katten of poezen in zijn »territorium« duldt. Hij heeft al verschillende malen gevochten met katers uit de buurt die hier rondliepen en daar ook al 2 keer een flinke wond aan overgehouden. Een keer zelfs zo erg dat hij gehecht moest worden. Daarnaast vind ik het ook erg zielig dat hij in de winterperiode veel te weinig aandacht krijgt omdat hij niet naar binnen mag/kan. Hij wil het liefst naast je op de bank liggen en lekker geaaid worden. Het beste zou eigenlijk zijn dat we een ander, goed, thuis voor hem zouden kunnen vinden, maar ik vind het heel moeilijk om hem weg te doen. Ik voel me meteen vreselijk schuldig als ik er maar aan denk. En stel dat er wat gebeurt wanneer hij ergens anders heen gaat? Dan zou ik een nog groter schuldgevoel blijven houden! Die lieve Maks verdient veel meer aandacht en knuffels en Gypsy en Cheetah willen graag ongestoord naar buiten kunnen gaan zonder angst aangevallen te worden. Best een dilemma dus. Mocht er iemand van jullie tips of ideeën hebben dan hoor ik het graag. Liefs van mij en Maks! 🙂